Food Sovereignty and NTFP's

ການທີ່ຊາວກະສິກອນມີສິດນຳໃຊ້ທີ່ດິນ ທີ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຢ່າງເປັນທາງການໃນຮູບແບບ ໃບຕາດິນຖາວອນ, ການວາງແຜນ, ນຳໃຊ້ທີ່ດິນແບບມີສ່ວນຮ່ວມ ຫຼື ການຂື້ນທະບຽນທີ່ດິນ ໃນຮູບແບບອື່ນໆ ເຊັ່ນ: ໃບຕາດິນສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ໃບຕາດິນຊຸມຊົນ ໄດ້ຊ່ວຍເພີ່ມຄວາມໝັ້ນຄົງທາງດ້ານສະບຽງອາຫານ, ໂພຊະນາການ, ຊີວະນາໆພັນ ແລະ ຄວາມຍືນຍົງດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມ.

ຫົວຂໍ້ ປະຕິທິນປະຈໍາເດືອນກັນຍາ ແລະ ຕຸລາ ນີ້ແມ່ນ ນໍາສະເໜີ ເພື່ອເປັນການສຶກສາ ແລະ ທຳຄວາມເຂົ້າໃຈ ກ່ຽວກັບວິທີການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງຊາວບ້ານໃນການຕັດສິນບັນຫາຢ່າງເຕັມສ່ວນ ໂດຍສະເພາະແມ່ນການແບ່ງເຂດນຳໃຊ້ທີ່ດິນ ແລະ ການສ້າງແຜນນຳໃຊ້ທີ່ດິນ-ປ່າໄມ້ ແລະ ເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ.

ທີ່ດິນປ່າໄມ້ກວ່າ 50% ທີ່ຖືກປ່ຽນເປັນເນື້ອທີ່ກະສິກໍານັ້ນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນພືດດ່ຽວ ເຊັ່ນ: ການປູກສາລີ, ມັນຕົ້ນ ແລະ ອ້ອຍ.

ປະຊາຊົນລາວສ່ວນຫລາຍ ເປັນຊາວກະສິ ກອນ ແລະ ໄດ້ອາໄສທີ່ດິນປະເພດຕ່າງ ໆ ເພື່ອທໍາການຜະລິດກະສິກໍາ, ໜຶ່ງໃນປະເພດດິນທໍາການຜະລິດເຫຼົ່ານັ້ນ ແມ່ນປະຊາຊົນລາວ ໄດ້ຮັບການຕົກທອດກໍາມະສິດມາຈາກ ພໍ່ແມ່, ປູ່ຍ່າ ຕາຍາຍ ແຕ່ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນບໍ່ມີ ເອກະສານຢັ້ງຢືນກໍາມະສິດທີ່ດິນ ຢ່າງຖືກ ຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ຈຶ່ງຖືວ່າ ເປັນການຄອບ ຄອງ ແລະ ນໍາໃຊ້ທີ່ດິນຕາມປະເພນີ.

ໂຄງການໄລຟ໌ ເປັນໂຄງການສ້າງຄວາມອາດສາມາດທີ່ມີເອກະລັກສະເພາະ ແນໃສ່ປັບປຸງຈິດສໍານຶກ,​ຄວາມຮູ້ດ້ານກົດໝາຍ ແລະ ຄວາມອາດສາມາດ ເພື່ອຊ່ວຍເພີ່ມທະວີສິດທິການຄອບຄອງທີ່ດິນ.

Various land tenure issues including conflicts, disputes, land grabs and concessions continue to occur and often affect the most vulnerable.

ການກະສິກຳໃນເຂດຊົນນະບົດແມ່ນ ຜະລິດອາຫານເຖິງ 80% ທີ່ບໍລິໂພກກັນໃນປະເທດກຳລັງພັດທະນາ ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າຄົນກຸ່ມນີ້ພັດເປັນຜູ້ທີ່ອຶດຫີວ ທີ່ສຸດ.

ອາຫານພື້ນເມືອງ ໝາຍເຖິງ ອາຫານທີ່ປະຊາຊົນຊົນ ບໍລິໂພກຢູ່ໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ ແລະ ບໍລິໂພກ ໃນງານຕ່າງໆ ໂດຍອາໄສເຄື່ອງປຸງ ແລະ ວັດສະດຸ ທີ່ນໍາມາປຸງແຕ່ງອາຫານຈາກແຫຼ່ງຕ່າງໆ ບໍ່ວ່າຈະແມ່ນ ຈາກ ທໍາມະຊາດ ດ້ວຍການເກັບເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ ແລະ ຊອກຫາສັດບົກ ແລະ ນໍ້າ ແລະ ຈາກການຜະລິດຂື້ນມາເອງ ເຊັ່ນ ການເພາະປູກ, ການລ້ຽງສັດ ຫຼື ຈາກການຊື້ຂາຍແລກປ່ຽນ ໂດຍມີເອກະລັກສະເພາະທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ວິທີການປຸງແຕ່ງອາຫານທີ່ສະເພາະແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນແຕກຕ່າງກັນອອກໄປ ບໍ່ວ່າຈະເປັນລົດຊາດ ຫຼື ລັກສະນະຂອງອາຫານ.